وقتی بچه تر بودم شبای قدر با اهالی خونه می رفتیم مسجد محلمون، همیشه هم وسط جوشن کبیر خوابم می برد و آخر مراسم تو بغل بابام می اومدم خونه. البته بعضی وقتا وسط راه بیدار می شدم، ولی به روی خودم نمی آوردم! شاید نمی خواستم لذت یه آغوش گرم رو تو سرمای سحر از دست بدم!
همیشه روزای ماه رمضون که می گذشت دلم گرم بود به شب قدر. ولی امسال اصلا نفهمیدم چطوری گذشت. شاید بتونم بگم این فراموشی به خاطر مشغله ای بوده که تو این مدت داشتم؛ به خاطر پروژه ای که دستمه و الان چند روزی از موعدش گذشته یا شایدم به خاطر این که روزها خونه نیستم و بعدشم که میام خیلی خسته ام یا ...
همه اینا بهونه های خوبیه برای رهایی از عذاب وجدانی که گریبانگیرم شده. ولی جواب خوبی نیست برای قرآنی که این رمضان غبار روش پاک نشد، بهونه خوبی نیست برای رمضانی که با بقیه ماه ها هیچ فرقی نکرد، بهونه خوبی نیست برای خدایی که تو لحظه لحظه زندگیم حضورش رو حس کردم و تو ماه مهمونیش حتی یک شب هم دعوتش رو اجابت نکردم...
امشب شب قدره، آخرین شب قدر! می دونی از چی می ترسم؟! می ترسم تا رمضان بعدی زنده نمونم، می ترسم سال دیگه شبای قدر هم شرمنده قرآن و مفاتیحم بمونم، می ترسم سال دیگه، غبار روی مفاتیحم هم باقی بمونه، حتی تو شب قدر، اصلا می ترسم از امسال به بعد غبار دلم تا ابد پابرجا بمونه...
دعام کنید، من هم، همه دوستانم رو دعا می کنم و به دعای اونا دلخوشم...
پ.نوشت: یه پیشنهادی هم برای دوستای قمی، البته می دونم الان دیگه خیلی دیره ولی گفتم شاید امشب کسی این مطلب رو بخونه. امسال مراسم احیای آقای پناهیان تو گلزار-مجتمع امام خمینی برگزار میشه. توصیه می کنم یه بار مناجات های قشنگش رو تجربه کنید، گمونم معنی واقعی جوشن کبیر رو تو فراز به فراز دعا حس بکنید. من که تا حالا مشابه مناجات هاش رو جایی ندیدم...
تسنیم